فتنه هر چیزی است که ما را در خودبینی و خودخواهی غرق می‌کند؛ تا جایی که در امور مادی و حتی معنوی دچار عُجب شویم و دیگر حق را نبینیم که مبدأ هر خوبی و بزرگی است و هر موفقیت ما به توفیق اوست.
پس فرار از فتنۀ شیطان، مساوی است با ترک خودخواهی و خودمحوری؛ یعنی اجازه ندهیم «من»مان بزرگ شود! بلکه زیبایی‌های ظاهری و معنوی را امانت و عاریه‌ای از جانب حق ببینیم که از مجرای ما ظهور می‌کند و باید آن‌ها را برای حق، خرج کنیم.
حواسمان باشد کسی که امروز از فتنهٔ خودبینی رها نشود، بعید نیست کارش به فتنه‌گری در خانواده، جامعه و جهان نیز بکشد! مثل کسانی که در طول تاریخ، فتنه‌های بزرگ برپا کردند.
برگرفته از بیانات استاد لطفی آذر
نظرات کاربران
